Elk met een eigen verhaal komen Ilias, Kim, Suzie en Stephan op een zorgboederij in Frankrijk terecht. Elk ook met zijn motivatie om iets te maken (of juist niet) van deze confrontatie met zichzelf, met elkaar en met de begeleiding. Staan ze sterk genoeg in hun schoenen om dit avontuur te doorstaan? ‘Duizend kilometer’ doet meteen denken aan één van de eerdere boeken in dit genre, namelijk ‘Zes maal één is zeven’ van Gerda van Erkel. Wanneer je met dat boek in het achterhoofd aan dit boek begint, is een teleurstelling onvermijdelijk. Deze (psychologische) roman laat het bijna volledig na om de personages goed uit te werken. Je krijgt een beknopt, vlug verteld, maar erg oppervlakkig beeld. Een beeld dat ook niet duidelijk wordt door de gedragingen van die personages Hierdoor ben je minder geneigd je echt in te leven in het verhaal en gaat het geheel eerder als een stroom van losse gebeurtenissen aan je voorbij. Het feit dat elk hoofdstuk vanuit een ander standpunt (telkens vanuit één van de hoofdpersonages) wordt verteld, maakt dit ‘stukjesgevoel’ nog completer. Met dan ook nog eens een erg voorspelbaar einde, waarbij nog heel wat open wordt gelaten, slaat deze (psychologische) roman de bal in zijn genre een beetje mis.