Timmy, houdt ervan om op te treden en wordt het liefst aangesproken met hen of hun. Optreden doet Timmy het liefst in hun kamer, daar kan hen worden wie hen wil en leeft hen zich helemaal uit. Buiten die kamer heeft Timmy het moeilijker. Daar is hen erg verlegen en dan verschijnt er een brullende leeuw die al hun zelfvertrouwen wegbrult. Deelnemen aan het schooltoneel wordt daardoor een enorme uitdaging. Gelukkig is er hun klasgenoot Nia. Nia is erg onzeker en dat schept een band. Misschien zorgt die verbondenheid ervoor dat niet alleen het schooltoneel een succes wordt maar meteen ook Timmy’s onzekerheid overwonnen raakt.

De eerste zinnen brengen lezers of voorlezers misschien even in de war. Het gebruik van ‘hen’ of ‘hun’ in kinderboeken is momenteel nog niet zo vanzelfsprekend. Harry Woodgate, die zowel auteur als illustrator is, profileert zich met dit boek als voorvechter van gelijke rechten voor de LGBTQ+ gemeenschap. Dat is lovenswaardig en welkom. Maar in dit prentenboek dat zich tot erg jonge kinderen richt, volgen gevoelens, twijfels en oplossingen zich te snel op om echt geloofwaardig te zijn. Drukke beelden in felle kleuren versterken de oppervlakkigheid waardoor zowel het verhaal als ook de boodschap gemiste kansen zijn.