Straks, als de koorts is gezakt, weet je dat het niet waar is. Steeds blijven de Esthers mama en papa dit zinnetje herhalen. Toch blijft Esther voet bij stuk houden: ze ziet overleden familieleden, haar neefje, haar oudtante, haar opa, … en niet in haar dromen, maar als ze klaar wakker is. Wanneer Esther ziek blijft, wordt vastgesteld dat ze een tumor heeft. Hoe zieker ze wordt, hoe meer contact ze heeft met haar overleden familieleden en hoe beter ze hen leert kennen. Tot het moment waarop ze beslist dat ze voor hun kant van het leven kiest. Dood is niet echt dood, luidt de boodschap van dit boek. Een hoopvolle gedachte, maar helaas erg melodramatisch uitgeschreven. Hierdoor komt het verhaal uiteindelijk erg flauwtjes over. Naarmate het verhaal vordert, wordt het ook steeds meer van hetzelfde. Het toevoegen van weinig nieuwe elementen en een onvoldoende opbouw van spanning zorgen voor weinig betrokkenheid bij het verhaal, waardoor het einde je nauwelijks raakt. Een thema waar meer in had kunnen zitten.