In dit vervolg op Is er dan niemand boos, volgen we Toon Tellegen's bekende dierenvriendjes in het bos. En ook dit keer gaat het over boos zijn. Sprinkhaan is boos omdat zijn jas scheurde, en de olifant omdat iemand een knoop in z'n slurf legt. Maar de vuurpad, die zegt dat écht boos iets anders is. De niet-echt-boze dieren blijven verweesd achter, want écht boos? Dat is wel iets anders.

De nieuwe verhalenbundel van Toon Tellegen bevat behalve de eerste, ook nog heel wat andere verhalen. De ervaring begint al bij de kaft, waar Marc Boutavant de vuurpad tegen een natuurtafereel met ondergaande zon afbeeldt. Het was even schrikken om niet de vertrouwde lijntekeningen uit Tellegen's eerdere werk terug te vinden, maar hoe langer ik in het boek bladerde, des te meer begon ik de nieuwe tekenstijl te appreciëren. Het is veel warmer, voller, en vooral veel ondersteunender voor de korte teksten. De mokkende vuurpad die op de dubbele bladzijde voor het verhaal De vuurpad en de egel is afgebeeld, is vertederend – en geeft je zin om snel te weten te komen waarom-ie zo boos is. De kleurkeuze schreeuwt 'retro', maar de illustratiestijl zelf is verfrissend.

De lijn die je vindt in de illustraties, is veel minder terug te vinden in de verhalen. Ze zijn zoals steeds best kort, en dragen een boodschap in zich. Die boodschap was echter niet overal even gemakkelijk terug te vinden. Dat zorgt er wel voor dat je nooit te sterk het gevoel krijgt dat de verhalen belerend zijn, maar geeft bij sommige kinderen verwarring. De teksten zelf zijn nooit betuttelend naar kinderen, en schuwen geen moeilijke woorden. Toch kunnen kinderen van alle leeftijden zeker genieten van het verhaal: door de illustraties erbij, ben ik er ook van overtuigd dat Toon Tellegen zelfs voor iets jongere kinderen toegankelijker wordt.

En zoals steeds heb je na elk verhaal iets om over te praten. Zeker ook fijn om voor te lezen in de klas!