Tara’s opa ligt in het ziekenhuis. Ze mag maar heel even bij hem. Later komt er een telefoontje: opa is dood. Tara weet het wel, maar ze begrijpt het niet zo goed. Terwijl haar ouders van alles moeten regelen en weinig tijd voor haar hebben, heeft zij 101 vragen: "Wat ís dood eigenlijk?”, “Hoe láng blijft opa eigenlijk dood?”, “Gaat opa naar de hemel?”, enzovoort. En wat bedoelen ze als ze het hebben over rouw, crematie en condo-nog-wat? Tara denkt aan alle leuke dingen die ze met opa deed. Een boekje over dood en verdriet op een eenvoudige manier verteld. Tara ontdekt al snel dat mama en papa niet op alles een antwoord hebben en blijft een beetje met haar vragen zitten. Iedereen in het gezin verwerkt het verlies op zijn eigen manier. Voor Tara is er niet veel tijd, maar toch zijn er kleine dingen die haar helpen, zoals buiten gaan spelen om zo dichter bij opa te zijn. Samen met haar vriendinnetje Philippine maakt ze een mooie tekening en die laten ze aan het strand op met een ballon, voor opa in de hemel. Op school praat de juf met de kinderen over dood en thuis wacht er een verrassing: Jopie de papegaai van opa mag bij Tara komen wonen. De tekst is soms een beetje stroef, maar weet toch de belangrijkste emoties te capteren. Het verhaal is nogal lang voor de beoogde doelgroep en werd opgesplitst in dertien korte hoofdstukken. Het geheel is eenvoudig geïllustreerd met herkenbare prenten.