Esther Solar leidt een dramatisch leven. Echt waar. Haar broer is zwaar depressief en snijdt zichzelf. Hij is zo bang van duisternis dat hij zich altijd met licht omringt. Haar vader lijdt aan agorafobie en leeft al jaren in de kelder. Haar lievelingsgrootvader is dement en ligt in een verzorgingstehuis. Haar enige vriend weigert te praten en heeft nog nooit een woord tegen haar gezegd. Haar mogelijke liefde heeft een mishandelende vader en krijgt thuis voortdurend slaag. Haar moeder is een gokverslaafde die liever de hele nacht in het casino doorbrengt, dan ervoor te zorgen dat haar kinderen eten krijgen. Ze heeft ook een panische angst voor zwarte katten en andere bijgeloven. Esther zelf is zo onzeker dat ze zich standaard altijd als een personage uit een verhaal verkleedt. Allemaal laten ze hun leven leiden door hun angsten. Die angsten die uiteindelijk hun dood zullen worden. Dat weten ze omdat dit de vloek is die op hun familie rust ... iedereen sterft aan zijn grootste angst. Esther heeft geen grootste angst. Daar zit een plan achter. Zolang ze geen grootste angst heeft kan ze er ook niet aan sterven ... Zo heeft Esther een lijst van vijftig bijna definitieve nachtmerries samengesteld. Stuk voor stuk dingen die wel eens haar grootste angst zouden kunnen worden. Dingen die ze dus kost wat kost moet zien te vermijden. Liften, spinnen, kleine ruimtes ... Uit angst dat een van deze haar grootste angst zal worden, gaat Esther ze allemaal uit de weg! Tot Jonah haar lijst in handen krijgt en haar overhaalt haar angsten één voor één uit te dagen.

We lezen mee vanuit het standpunt van Esther zelf. Tijdens de eerste hoofdstukken leren we voornamelijk haar familie kennen. Personages die stuk voor stuk dienen als voorbeelden van slachtoffers van de vloek, van verdere verdieping is hier niet veel sprake. Het is eerder een opeenstapeling van absurde toestanden die het geheel nogal ongeloofwaardig maken. Met Esther zelf kon ik geen band opbouwen. Ondanks het feit dat ze zeer onzeker is (ze doet zich altijd voor als een ander personage, maar nooit als zichzelf) geeft ze mij als lezer het gevoel dat ze zichzelf boven de anderen plaatst: 'haha kijk eens hoe vreemd ik ben'. Veel animo is er niet tijdens die eerste hoofdstukken, het kostte me veel moeite het boek terug vast te nemen. Als dan eindelijk Jonah op de proppen komt, belooft zijn ik-help-je-van-je-angsten-af aanpak eindelijk actie. Maar deze belofte blijkt al snel op een sisser uit te lopen en het verhaal krijgt uiteindelijk een vreemde wending ...

Tussendoor krijgen we flashbacks van Reginald Solar, de grootvader, en ontmoetingen met De Man Die De Dood Was. Deze intermezzo's worden weergegeven als de basis voor de vloek. Ze zijn van een heel andere aard dan de rest van het verhaal en wekten mijn nieuwsgierigheid. Je zit dan als lezer ook te wachten op de ontknoping. Is Jack Horowitz echt de Dood? Waarom de vloek? Als hier dan uiteindelijk geen antwoord op komt, blijf je toch enigszins verontwaardigd achter. De enige verhaallijn die mij echt boeide, werd niet uitgewerkt. De rest van het verhaal is deprimerend en ongeloofwaardig. Dit alles maakt het lezen eerder een opgave dan een ontspannende bezigheid.