Vier vriendinnen gaan één jaar na hun eindexamen samen een week met vakantie naar één van de Waddeneilanden. Ze hebben elkaar wel een hele tijd niet gezien, maar toch nemen ze de draad moeiteloos weer op. Toch blijkt er veel veranderd. Cruciaal is de rol van de Jongen – de zoon van de aannemer die samen met zijn vader het buurhuis verbouwt. Maar ook Hugo, een rijke dertiger, laat de gemoederen hevig oplopen. Oude vriendschappen blijken toch niet zo sterk, nieuwe vriendschappen drijven een wig tussen de vier vriendinnen; de drank, de hitte en het gebrek aan slaap doen de rest … De psychologische roman onderzoekt hoe vier vriendinnen in een jaar geëvolueerd zijn en hoe hun onderlinge relaties daardoor mee evolueren. Er zijn: Lisanne, het ongecomplexeerde, met beide voeten op de grond staande meisje dat verliefd is op Rob; Lot, de anti-globalist; Lara, depri en wereldvreemd; en tenslotte de egocentrische Luus, vrouw van de wereld – ze heeft tenslotte een jaar in Firenze doorgebracht – en niet ongevoelig voor de aandacht van mannelijk schoon. Luus leren we het beste kennen. Ze heeft een beetje een dubbele persoonlijkheid: enerzijds wacht ze op een telefoontje van Fabio, een idealistische Italiaanse arts die met haar zijn leven wil delen in Afrika, anderzijds zoekt ze, tot steeds groter wordende ergernis van de anderen, steeds weer de aandacht van mannen. Ze kan het niet laten in het middelpunt van de belangstelling te staan. Mij kan dit soort, weliswaar goed geschreven, chicklit niet echt bekoren. Het boek doet me een beetje denken aan van die traag uitgesponnen films, waarin weinig of niets gebeurt en alleen maar oeverloos gezwamd wordt. De nevenverhaallijnen doen eigenlijk niets ter zake en hebben een vertragend effect. Ze dienen enkel om de snel veranderde relaties tussen de vier vriendinnen te onderstrepen. Not my cup of tea. Liefhebbers van het genre zullen hier ongetwijfeld wel van smullen.