Opa en ik, twee handen op één buik. Samen houden we van wandelen langs de zee, van het houten bankje dat dienst doet als onze uitkijkpost. Als we daar zijn gluren we samen naar alle mensen die er rondlopen. Mensen met eigen wensen. Opa voelt dat de herfst op komst is. Hij zegt altijd: “de herfst is elk jaar … een beetje sterven.”
Een mooi en ontroerend verhaal - geschreven in proza - over de onvoorwaardelijke liefde en vriendschap voor een opa. Helaas komt er een einde aan deze vriendschap omdat na de herfst (de aftakeling) ook de winter intreedt (de dood) bij opa. Er moet afscheid genomen worden van opa. De kleindochter heeft het gevoel dat de lente nooit meer echt zal beginnen. Tot op een gegeven moment een mooie herinnering aan opa komt aangevlogen. Afscheid nemen van opa was niet gemakkelijk, maar nu voelt ze zich nooit meer helemaal alleen.
Een aandoenlijk verhaal dat afscheid nemen van een grootouder bespreekbaar maakt bij kinderen. De illustraties hebben een zacht en warm karakter. Het is mooi hoe de seizoenen mee evolueren met de levensfases van opa en zo ook suggereren dat het leven na een groot verdriet weer mooi kan worden. Om met de woorden van het verhaal te eindigen: “Deze komt van mij, opa: de lente is elk jaar opnieuw ... tot leven komen!”