Een jaar zonder papa
Bestsellerauteur Suzanne Collins (bekend van de reeks rond 'De hongerspelen') schreef een onverwacht mooi verhaal over een meisje wiens vader naar de Vietnamoorlog gestuurd wordt. Onverwacht, enerzijds omdat als een bestsellerauteur van fantasy zich aan prentenboeken gaat wagen, de verwachtingen wel heel hoog gespannen zijn en anderzijds ook omdat de cover absoluut niet aanspreekt. Het verhaal opent met een beeld waarin papa gedichten voorleest aan zijn gezin. Het lievelingsgedicht van Suzy is dat over de bijzondere draak. De overgang naar de voorstelling van familieleden ("we zijn allemaal bijzonder") vind ik een beetje geforceerd. Daarna wordt gezegd dat de vader naar de oorlog gestuurd wordt. Oorlog is een woord dat Suzy, zoals veel kinderen van haar leeftijd, niet goed kan vatten, dus wordt het maar het oerwoud genoemd. En daar houdt ze wel van, want haar lievelingstekenfilm gaat over het oerwoud. Een eerste dubbele pagina met een vrolijk, maar een beetje onzeker, beeld van het oerwoud. Daarna komen de eerste postkaarten van haar papa en alles gaat goed, het leven gaat zijn gewone gangetje. De gewone gebeurtenissen worden afgewisseld met kaartjes en een heel aantal dubbele pagina's met beelden van het oerwoud. De originele titel is niet voor niets 'Year of the jungle'. Een betere keuze dan het clichématige 'Een jaar zonder papa'. De beelden van het oerwoud worden steeds grimmiger en symboliseren de angst die toeneemt in het kleine hoofd van Suzy. Het boek is autobiografisch, zo leren we aan het eind, wanneer onder een foto van Suzanne Collins het onderschrift "Dit is schrijfster Suzanne Collins in 1968, het jaar waarin haar vader als soldaat naar Vietnam werd gestuurd" te lezen is. Nog even dit: de prenten spreken echt niet aan, ze zijn wel duidelijk (met dikke contouren), maar passen niet goed bij de sfeer die de mooie woorden van Collins oproepen. Een andere illustrator was misschien een betere optie geweest.