Kieks papa is dokter. Niet zomaar een huisdokter in een klein dorpje of een grote stad, maar een dokter in een land waar oorlog is. Kieks papa houdt van het avontuur en de uitdaging en zoals Kiek zegt: "Mijn vader vindt het prettig om nodig te zijn." Kiek houdt niet zo van een papa in oorlogsgebied, het maakt haar bang, ze heeft schrik om haar papa te verliezen. Mama zegt dat de kans dat haar papa iets overkomt maar héél klein is, maar toch voelt Kiek de behoefte om die kans nog kleiner te maken. Een kind met een dode papa, dat gebeurde niet vaak. Maar een kind met een dode papa en een dode hond, dat gebeurde nog minder vaak. En een kind met een dode papa, een dode hond én een dode muis, dat gebeurde bijna nooit. In plaats van angstig te moeten afwachten tot haar papa terugkomt, onderneemt Kiek actie en ze besluit te beginnen met die dode muis … Marjolein Hof schetst op een inleefbare manier het dagelijks leven van een meisje met een papa in oorlogsgebied. De schrik die Kiek heeft om haar papa te verliezen, voel je pijnlijk goed tussen de regels door. Maar veel sterker komt de kracht van het kleine meisje naar boven, de hoop. Wat door Kiek als kansberekening wordt bekeken, is eigenlijk een vorm van magisch denken, een kinderlijke manier van omgaan met de realiteit. Maar voor Kiek wel een manier om haar angsten te beheersen. Dit niet alledaagse verhaal is met een vlotte pen neergeschreven, met oog voor detail en voor de realiteit. Het soms erg Noord-Nederlandse taalgebruik neem je er dan met plezier bij.