Joon is timide. Zijn klasgenoten hebben een superleuk plan. Ze willen een nacht in een speelgoedwinkel doorbrengen. Joon twijfelt want het plan houdt in dat hij zal moeten liegen en dat is hij niet gewoon. Maar de leden van de Little Liars club helpen Joon, zodat hij mee kan met zijn vriendjes. Wat begint als een enorme leuke nacht in de winkel, waar iedereen zich rot amuseert, eindigt in een nachtmerrie waar Joon en de club een hele kluif aan hebben.

Dit boek is moeilijk lezen. Waarschijnlijk omdat ik de vorige boeken niet heb gelezen. Het is niet evident om bij te houden wie wie is (de leden van de club of de liegleraars of Wally of Madam Lilly). Op bijna elke pagina is er een grijze tekstbalk waarbij ‘iemand’ commentaar geeft op het gebeuren. Ik weet niet wie dit is of waar dit vandaan komt.
Er zijn rare kronkels in dit verhaal: plotseling komen figuren zoals Batman, een clown of een echte Velociraptor op de proppen die de nacht van de jongeren verstoren. Ze zijn zo echt en bedreigend … maar je weet niet echt waarom ze er zijn en wat hun rol is. Dat weet je pas op het einde.
Het onderwerp liegen is ook niet evident. Het is natuurlijk fictie, maar kinderen helpen om te liegen voelt aan als een contradictie, zelfs in een grappige setting. En er komen echt heel grappige situaties in voor, maar elke keer botst het met het totaalbeeld. De bladspiegel is goed en de tekeningen zijn leuk en lekker in zwart wit. Zoals eerder vermeld zijn sommige scènes super om te lezen.