De opa van Joost is gestorven. De kist met zijn dode lichaam staat in de voorkamer. Wanneer Joost naar de kist kijkt, staan zijn ogen vol tranen. Mama ziet het en geeft Joost de rode zakdoek van opa. De rode zakdoek roept een boel herinneringen op. Opa speelde er kiekeboe mee toen Joost als baby in zijn box stond en Joost zat met een rode halsdoek op opa's rug toen ze cowboy speelden. Hij weet nog hoe opa een piratenschip bouwde met echte zeilen en een rode vlag. Ze namen zelfs papa gevangen. Toen ze geen hut mochten bouwen van mama liepen ze zelfs weg en kwamen pas thuis toen het al donker was. Opa leerde hem fietsen en wanneer hij bij opa wilde logeren belde hij van tevoren en zorgde opa voor muisjes, koekjes, friet en aardbeienijs. Opa legde dan een knoop in zijn rode zakdoek en vergat het nooit. Joost wil nog duizend dingen vragen aan opa. Is het donker in de kist? Doet het pijn om dood te gaan? Gelukkig heeft hij de rode zakdoek ... en hij legt er een knoop in.
Prachtig prentenboek met de tedere illustraties van Harmen van Straaten, die veel emoties losmaken. Het gaat over de begrafenis van opa en over verdriet, maar vooral over de leuke herinneringen aan opa, waarin de rode zakdoek een belangrijke rol speelt. Die is dan ook hier en daar als een opvallend rood accent aanwezig in de doorgaans gedempte tinten van de prenten. Zeer gevoelige tekst van Bette Westera. Mooi!