In dit prentenboek lezen we het verhaal van Kerstmis 1914. Deze dag is de geschiedenis ingegaan als het 'kerstbestand'. Het was een dag waarop het even vrede was aan het front en de soldaten een potje voetbal speelden.
De vader van het ik-personage speelt mee deze gebeurtenis na in een openluchttoneelstuk. In de dagboeken van Jozef, een soldaat uit die tijd, die vader en zoon op zolder vonden, staat deze gebeurtenis ook beschreven. Zelf mag de jongen de duiven dragen, omdat de postduivenhouder ziek is geworden. Alles verloopt goed, tot de kat van het hoofdpersonage het veld op rent. Omdat de jongen zijn kat achterna wil rennen, valt hij en vliegen de duiven vrij weg. Maar dat is niet erg want het toneelstuk eindigt zo op een heel ontroerende manier.
Persoonlijk vindt ik het jammer dat het boek zich niet beperkt tot het oorspronkelijke verhaal. Een toneelstuk en de ongelukjes die hierbij komen kijken dragen weinig bij tot de essentie van wat er destijds gebeurde. Al moet ik toegeven dat je bij het bekijken en lezen van het middengedeelte van het verhaal - de verbroedering van de soldaten - 'vergeet' dat het om een reënscenering gaat. Het lijkt allemaal echt: de gedempte ouderwetse kleuren, de uniformen, de conversaties in verschillende talen...