In het laatste deel van de trilogie wordt het tempo geleidelijk aan opgevoerd. De sluimerende dreiging van de Fortunae wordt steeds sterker. En ook hun invloed op de levens van de hoofdpersonages. De hoofdstukken worden afwisselend verteld vanuit het perspectief van de zussen Tella en Scarlet. Scarlet speelde de hoofdrol in boek 1, Tella in boek 2. De meisjes voeren elk hun eigen strijd. Scarlet worstelt vooral met zichzelf en haar familiegeschiedenis. Tella met de onwetendheid over het lot van haar moeder en haar eigen geliefde. Beide zussen komen terecht in een driehoeksverhouding. Scarlett beslist vrij snel voor wie ze wil gaan, maar Tella twijfelt tijdens het hele boek. Haar gevoelens gaan telkens heen en weer, zonder een beslissing te nemen. Al lijkt de beslissing van in het begin erg duidelijk. De zussen vinden wel tekens hun weg terug naar elkaar, en helpen elkaar waar ze kunnen.

Hoewel het verhaal blijft boeien, en de komst van de Fortunae bijdraagt in spanning, wordt vooral Tella haar personage vrij oppervlakkig tijdens dit deel. De sterkte van haar karakter gaat grotendeels ten onder aan romantische innerlijke dialogen. Het einde van het boek is perfect. En dat is juist wat stoort. De hoofdpersonages wordt weinig pijn gedaan. Het lijkt of de auteur haar personages te graag ziet om ze pijn te doen. Ze beschermt hen tot het einde en alle aangedane leed wordt eenvoudig teruggedraaid. Als debuut van een nieuwe fantasy auteur zeker een aanrader. Hopelijk helpt dit haar om nog verder te groeien tijdens het schrijven van nieuwe verhalen.

Net als de twee eerste boeken werd ook dit deel erg mooi vormgegeven. Er is duidelijk aandacht en tijd in gekropen. De titel staat in kunstige letters en kalligrafie op een mooie cover. En onder de omslagcover zit een zwarte linnen hardcover verstopt, met op de rug in glinsterende letters enkel titel en auteur. Een mooie reeks om in je kast te zetten.