Elk van de vijf verhalen in deze bundel draait uit op een vreemde verdwijning. In 'Amo valt stil' is dit een bejaarde kleuterjuf die zich ingraaft in het zand, steeds dieper, om er nooit meer uit te komen. In 'Het koekoeksjong' is dit een meisje dat van bij haar geboorte onweerstaanbaar wordt aangetrokken door water. Op een dag vindt men van haar nog enkel haar jurk en sandalen op het strand. In 'De dieprode leegte' staat een merkwaardig kistje centraal, dat het geheimzinnige vermogen heeft voorwerpen te laten verdwijnen. Vooral in dit laatste verhaal grijpt het magisch realisme naar de keel. Edgar Allan Poe en Gabriel Marcia Marquez zijn zonder enige twijfel inspiratiebronnen geweest voor deze auteur. Dat merk je aan de broeierige sfeer, de strakke spanningsboog, het verhaal dat je niet meer los laat, de vreemde figuren, de onwaarschijnlijke wending van een oorspronkelijk realistische wereld. Van bij de eerste regels van elk verhaal wordt de toon gezet: "Als ze zwanger raakt, is Nora’s moeder al zo oud dat ze met de komst van nog een kind geen rekening meer gehouden heeft. Nora zelf blijft zich trouwens tot ver voorbij de berekende datum in de baarmoeder schuilhouden." (p. 4) Een citaat dat meteen een staaltje van Tilstra’s schrijfkunst weergeeft. Alleen een uitmuntende pen slaagt erin een magisch- realistische sfeer op te roepen die beklijft. De illustraties sluiten in hun ogenschijnlijke eenvoud perfect aan op de tekst: de enkele simpele lijnen suggereren meer dan ze laten zien.