Met dit boek nodigt Marije van der Hoeven kinderen uit om te kijken, te fotograferen, en foto’s te lezen. Ze doet dat aan de hand van zeven grote blokken, die elk aan een werkwoord zijn opgehangen: verbazen, beginnen, overtuigen, dromen, speuren, genieten, kiezen. De leuke intro zet al meteen de toon van het boek: je wordt gevraagd met de ogen van een robot van een andere planeet te kijken naar alle foto’s om je heen, ze in groepen in te delen en te vertellen wat je opvalt. Een van de conclusies: “Van de cheesefoto’s zijn er meer dan genoeg. Wij robots zijn vooral geïnteresseerd in de foto’s waarop mensen niet lachen. Daarop valt nog veel te ontdekken over het echte leven dat mensen geleefd moeten hebben.” (p. 9). Het hele verdere boek door vraagt de auteur je af te wijken van de platgetreden paden, door een ander standpunt in te nemen, een verhaal te vertellen met een foto, een bijzondere compositie te maken. En dat vragen mag je letterlijk nemen, want het boek is geschreven als een persoonlijk en zeer interpellerend gesprek, wat wel een vreemd contrast vormt in zo’n doe-boek. Dat wellicht door weinigen van de eerste tot de laatste bladzijde gelezen wordt, maar eerder in de klas en op de academie gebruikt wordt. De tekst mag dan wel vlot en leuk geschreven zijn, het blijft toch wel een flink pak lezen. Een detail in de vormgeving stoort me daarbij, nl. dat het onderscheid tussen titel en ondertitel enkel gemaakt wordt door een kleurverschil. Dit resulteert, bijvoorbeeld als je onder slecht licht leest,  in een vreemde constructie als “Foto’s zonder en foto’s met over het raden van gedachten” (p. 62).
Inspirerend is het boek in ieder geval. Er zitten bijzonder leuke ideeën in om zelf mee aan de slag te gaan, zoals je speelgoed een rol laten spelen in de echte wereld, of foto’s maken bij een woord. Dat laatste leverde bij een groep kinderen waaraan Marije van der Hoeven het woord 'oneindigheid' als opdracht gaf, geweldige conceptuele foto’s op van een klok zonder wijzers en een boek waaraan er geen begin of einde lijkt te zijn. Wie nog meer inspiratie zoekt, krijgt de raad eens “Slinkachu” of “Man Ray, toevallige ontmoeting tussen een paraplu en een naaimachine” te googlen.