Wanneer Willem in een fikse ruzie tegen zijn partner roept “Ach, ga toch fietsen, jij!”, stapt de panda Boese inderdaad op zijn fiets. Hij rijdt door de stad, over een drukke weg, op het platteland, neemt de overzet, om weer te eindigen in de fietsenwerkplaats waar hij vertrok. Zijn woede is intussen al lang weggeëbd, en ook Willem is helemaal afgekoeld. Het boek eindigt dan ook op de hoopvolle gedachte van Boese: “Morgen, dacht hij, gaan we samen fietsen.”
De pastels van Philip Hopman maken dit prentenboek. Op de bladvullende illustraties raak je niet uitgekeken: fietsen en andere voertuigen wriemelen door elkaar heen, bestuurd door een bont allegaartje aangeklede dieren. Alleen al Boese terugvinden op elke pagina is een uitdaging op zich. Het verhaal daarentegen is voor verbetering vatbaar. De verwoording van de ruzie in onafgemaakte zinnen à la “Je denkt toch niet dat ik!” is interessant omdat iedereen verder kan invullen. Het gegeven van de ergernis die langzaam zakt, is zeker herkenbaar. Maar saai wordt het wel. Dat de tekst onbelangrijk is, vindt blijkbaar de uitgever ook. Hoe anders te verklaren waarom deze in de linkerbovenhoek gepropt zit?