Dit boek kwam tot stand in samenwerking met het Liliane Fonds, een fonds dat kinderen steunt die met een handicap opgroeien op de armste plekken van de wereld. 

Dit boek bevat drie verhalen: Sempeta wil maar één ding worden – Aisha geeft nooit op! – Ethny praat met haar handen. Elk verhaal werd door een andere auteur geschreven. De illustraties zijn wel van dezelfde illustrator. Sempeta’s droom is voetballer worden. Helaas heeft hij last van broze botten en kan hij dat lichamelijk niet aan. Hij jaagt dan maar zijn tweede droom na: dokter worden. Tussendoor wordt er een metafoor van een gebroken bloem die verder bloeit na het knippen van de steel gebruikt. 
Aisha heeft het motorisch moeilijk. Lopen gaat niet goed. Ze wordt er ook mee uitgelachen. Toch blijft ze oefenen en geeft de uitlachers lik op stuk.
Het verhaaltje over Ethny is origineler en met meer fantasie opgevat. Dat vond ik wel hartverwarmend. Ethny kan niet horen. Ze leent af en toe de oren van een blauwe beer. Dat mag je echt letterlijk nemen, want de beer ritst zijn oren van zijn kop en geeft ze aan het meisje. Helaas kan zij er enkel zoemende bijen mee horen, het lievelingsgeluid van de beer. De beer wilt zijn vriendinnetje helpen en gaat op zoek naar lotgenoten. Zo ontdekt hij een school waar gebarentaal gegeven wordt. Vanaf dat moment oefenen Ethny en haar moeder en kunnen ze eindelijk met elkaar communiceren.

De twee eerste verhalen zijn meelijwekkend en moraliserend geschreven. De taal is wel eenvoudig en makkelijk te volgen. Voor mij ligt de ongetwijfeld goed bedoelde boodschap er te dik op en vind ik het zelfs niet aangenaam om het te lezen. De illustraties zijn eerder vlak en voelen retro aan. Ik begrijp dat het fonds op zoek is naar steun, maar of dat via dit soort boeken zal gebeuren, durf ik te betwijfelen.