Bo is een uiltje, het kleine uiltje van oma uil. Wanneer oma hem roept voor een verrassing is hij zeer nieuwsgierig wat het is. Dan laat oma Bibi zien, het nichtje van Bo. Maar Bo is helemaal niet blij met die verrassing: Bibi kan niks zeggen, niet meespelen en daarbovenop krijgt ze ontzettend veel aandacht van oma. Wanneer oma Bibi 'pluizenbolletje' noemt en Bo maar een half koekje krijgt, moet Bo huilen. Hij is verdrietig omdat oma nog maar half zo veel van hem houdt als vroeger. Maar dan neemt oma hem op en vertelt hem dat wanneer er een baby bij komt, oma's extra liefde bij krijgen.

Een verhaal over jaloersheid bij kinderen, over de angst om hun plaatsje te verliezen en het herwinnen ervan bij de komst van een nieuwe baby. De tekeningen zijn zeer sfeervol, elke bladzijde heeft een zacht paarsblauwe achtergrond. De intimiteit van de nacht komt volledig tot zijn recht: het is de veilige omgeving waar de kleine uiltjes mogen spelen, samen met oma uil. Waar ze mogen opgroeien met veel liefde, waar ook grote jongens verdriet mogen hebben en troostend geknuffeld mogen worden door hun oma. Dat wordt heel mooi weergegeven in de tekeningen, de tranen stromen langs Bo's veren naar beneden, maar dan zie je ook de geborgenheid bij oma die je bijna zelf voelt. Net zoals bij kleine kinderen is hier het verdriet ook vlug vergeten en werken Bo en Bibi dan samen om oma te plagen. Het is dus een mooi boek, zonder uit te blinken.