Voor Gloria schijnt de zon zelden wanneer ze 's morgens haar ogen opent. Het liefst zou ze elke dag alleen op haar zolderkamer doorbrengen. De foto’s van de hond en het berglandschap naast het beeldje van een hert op het tafeltje naast haar bed geven een beeld van de veiligheid die deze ruimte biedt. Ze maken geen deel uit van de wereld daarbuiten. Buiten zijn er de rotkinderen. Met z’n zessen zijn ze en Staf is de baas. Ze leunen tegen brievenbussen en hebben kauwgom in hun mond. Schijtlaars, Zuurpruim, Bleekscheet, Rossekop, Dikbil en Zeekomkommer zijn de woorden die ze roepen. Woorden waar Gloria voor wegvlucht. Thuis is er niemand. Gloria’s mama weet niet van die tranen en papa zegt: "Steek je tong uit." Alleen op haar zolderkamer hoog boven de scheldwoorden tussen vogels en groen krijgt ze weer kleur op haar gezicht. Daar zie je haar ook even stralen, wanneer ze de verdwaalde kat die langs het raam naar binnen komt, gelukzalig in haar armen sluit. Nu ze een huisdier heeft, hoort ze de scheldwoorden niet meer. Tot een blad papier in de brievenbus een einde maakt aan haar geluk. Staf blijkt niet alleen de baas van zes maar ook de baas van de kat. Van mama moet ze de kat terugbrengen. Donker zijn de beelden waarop ze angstig en verbeten met de poes in een doos naar Staf fietst. Wie hoopt dat de confrontatie tussen beiden tot een verzoening leidt, heeft het mis. Staf rukt het dier uit haar armen en Gloria rent misselijk van verdriet terug naar haar kamer. Aan het terugbezorgen van de kat was een beloning verbonden, een pakje kauwgom. Wanneer Staf het Gloria komt brengen, hoort ze zijn brommende woorden en ziet ze de zes wachtenden achter hem, maar ook de kat, die schuurt langs de brievenbus. Heel even kauwt Gloria op de kauwgom. Wanneer de kat naar binnen glipt, glimlacht Gloria onmerkbaar. Ze wikkelt de kauwgum terug in het papiertje, slaat de voordeur dicht en rent vliegensvlug naar boven. Daar ligt de poes op de mat. "Lang geleden dat de zon zo heerlijk scheen." De illustraties, een gemengde techniek van collage, potlood en gouache waarin de figuren schijnbaar ruw maar ook naïef worden voorgesteld geven de gevoelens van de personages treffend weer. Aangevuld door sobere zinnen vertellen ze een realistisch verhaal. De combinatie van woord en beeld maakt van 'Gloria' een boek dat aanvankelijk zowel visueel als inhoudelijk hard overkomt. Wie echter leest en herleest, zal ervaren dat Erika Cotteleer erin geslaagd is de realiteit op kunstzinnige wijze voor te stellen. Dit is een boek dat de gebruikelijke grenzen van kijken en lezen overstijgt.