'Plaag' is het vierde deel van 'Gone', een reeks die een combinatie brengt van actie, fantasy en science fiction. Auteur Michael Grant wil in totaal zes boeken schrijven rond de vraag: hoe overleeft een groep kinderen die afgesneden is van de buitenwereld zonder enige bijstand van volwassen begeleiders? In elk deel staan de bewoners van het kleine universum van de FAKS (Fall Out Alley Kinder Zone) in Perdido Beach voor nieuwe uitdagingen. Een constante in de hele reeks is de voortdurende strijd tussen goed en kwaad. Aan de ene kant bevinden zich jongeren die door de extreme situaties waarin ze terecht komen totaal los geslagen zijn  en alle normen en waarden overboord gooien. Maar er zijn ook een aantal kinderen die er het beste van willen maken, die zorg dragen voor elkaar en proberen om opnieuw structuur in hun bestaan te brengen. Dat is allesbehalve eenvoudig want er duiken voortdurend nieuwe problemen op. Een destructieve kracht, de Gaiaphage genoemd, blijkt uit te zijn op dood en vernietiging (zie ook de bespreking van het vorige Gone-deel 'Leugens'). In 'Plaag' worden de bewoners van de FAKS belaagd door een agressieve griep die heel wat slachtoffers maakt; ook duiken er bloeddorstige insectachtige wezens op, waarvan de maden onder de huid van mensen groeien en hun gastheer van binnenuit letterlijk opvreten. Ondanks de bovennatuurlijke krachten die een aantal van de kinderen hebben ontwikkeld (zoals Sam die laserstraalhanden heeft, Lana die genezende krachten bezit, Brianna ‘de wind’ die zich letterlijk verplaatst met de snelheid van de wind …) krijgen ze het bijzonder moeilijk om zich te handhaven. In dit deel wordt meer en meer duidelijk dat de Gaiaphage een bijzondere aantrekkingskracht uitoefent op sommige van de FAKS-bewoners en de vraag is wie verantwoordelijk moet worden gesteld voor alle beproevingen die op hen afkomen. Wat is het aandeel van de kleine Pete Ellison, de autistische jongen die doodziek in zijn bedje ligt, maar tegelijk een soort medium blijkt voor de vernietigende kracht van de Gaiaphage? Of zal kleine Pete uitgroeien tot de meest geduchte tegenstander van de Gaiaphage? Ook al gooit Astrid haar broertje Pete in een uiterste wanhoopsdaad voor de aanrukkende insecten – die daarop prompt samen met  Pete verdwijnen – de rol van het jongetje is nog niet uitgespeeld. De weg voor een volgend deel wordt alvast geëffend met de slotwoorden “Zijn zieke lichaam was verdwenen. Zijn vertekenende, angstaanjagende brein was verdwenen. Maar Pete Ellison leefde als nooit tevoren.” (p. 399) Sterke kanten van de reeks zijn de snelle actie en de vaart waardoor de handeling wordt vooruit gestuwd zonder enige verpozing voor de lezer. De voortdurende perspectiefwisselingen versterken dat rusteloze karakter. Tegelijk is dit ook een minpunt omdat er geen ruimte blijft voor een diepgaane uitwerking van de talrijke personages. In dit nieuwe deel neemt bovendien ook het horrorgehalte toe, wat waarschijnlijk niet iedereen zal kunnen appreciëren. De gruwel wordt realistisch en in alle bloederige details uit de doeken gedaan. Zo veroorzaakt de griep waaraan vele kinderen lijden en vaak ook sterven, een uitputtende hoest waardoor de zieken zich letterlijk de longen uit het lijf hoesten. Bepaalde scenes zijn bijzonder wansmakelijk zoals deze waarin Sam zijn vriendin Dekka ‘opereert’ met behulp van zijn laserhanden zodat de wriemelende insecten in haar lijf kunnen ontsnappen: “Hij had Dekka van haar nek tot haar heupen opengesneden. Dekka’s organen – alsof er een slachting had plaatsgevonden – krioelden van de insecten, tientallen beesten die allemaal naar buiten kropen.” (p. 377) De gewaagde stunts en het sensatiegehalte nemen toe met elk nieuw deel van 'Gone'. Benieuwd waar dit heen leidt …