Lana heeft een nieuwe pen gekregen van haar mama omdat ze al goed kan schrijven. Ze wil zo snel mogelijk naar school om de hartjespen te tonen aan haar beste vriendin Elsje. De pen ruikt zelfs naar hartjes. Op school is Senne jaloers. Hij lacht scheef; zijn mond is een rare kronkel. Hij vindt zelfs dat de pen stinkt en dat het een meisjespen is. Sennes ogen zijn groen; jaloersgroen. Wanneer Lana aan bord woordjes moet schrijven, verdwijnt haar pen. Lana verdenkt Senne. Zijn ogen zijn nu niet meer groen. Hij lacht zwart. Lana is verdrietig. Ze denkt aan mama die waarschijnlijk zal zeggen dat ze niet goed op haar spullen heeft gelet. Lana weent. Wanneer de juf vraagt wat er is, zegt Lana dat haar buikpijn doet, ze wil immers niet klikken. Maar Elsje weet wel beter. Plots staat Pat bij hen. Hij heeft een plan. Lana zegt tegen haar juf dat haar pen weg is. Wanneer Pat daarna tegen de juf zegt dat z'n gom in Senne z'n boekentas is gevallen, wordt z'n boekenas leeggemaakt door de juf. En daar is de pen! Sennes wangen kleuren dieprood. Heel mooi, origineel verhaal. Gemakkelijk te lezen omwille van de vele dialogen. De emoties zijn herkenbaar voor de lezertjes. Maar de taal is niet altijd op hun niveau (bv. p. 3 "Haar vraag klimt in mijn oren."; p. 24 "Hij speelt niet thuis. Maar er is zeker iemand thuis. Want er brandt licht. Rood licht." Mooi, maar of de jonge lezer dit begrijpt? De illustraties in kleur zorgen voor sfeer. Een eenvoudig verhaal met veel aandacht voor emoties.