Hanna speelt alleen in de tuin. Een blaadje in het gras doet haar denken aan een viool. Hanna speelt op dit denkbeeldig instrument en haar al even imaginaire muziek zet alles in beweging.

De kleurrijke cover toont een zwevend meisje tussen muzieknoten, wolken en sterren. De marineblauwe lucht en felgroen gras lopen door op de achterkant. Op de marineblauwe schutbladen komen de sterren en muzieknoten terug. Op het titelblad zien we een (vredes)duif met een blad in de snavel. De illustraties beslaan twee bladzijden, en tonen in zachtere kleuren de leef- en fantasiewereld van Hanna. De tekenaar werkt met een glazen pen met kleine groeven. Dat geeft soms vlekken terwijl de pen glijdt en geeft een aparte stijl. Het gezicht van Hanna toont veel expressie. De tekst is beperkt tot maximaal vier zinnen.

Het verhaal is zeer eenvoudig. Een meisje strijkt met een tak over een blad, alsof het een viool was. Er begint een vogel te fluiten en anderen volgen zijn voorbeeld. Insecten dansen, wolken komen overwaaien, er passeren bloemen en dieren. Hanna gaat ervan zweven tussen in bochten gewrongen muziekinstrumenten. Plots wordt ze uit haar droom gehaald door de stem van haar moeder. Opa en mama hebben geen muziek gehoord. Daarom geeft Hanna na het eten een vioolconcert, samen met haar knuffels.

De illustraties zijn belangrijk in het overbrengen van het verhaal. Ze zijn gedetailleerd en expressief. Het verhaal is een lofzang aan de kracht van fantasie. Ook de kracht van muziek wordt in de verf gezet. Een aantrekkelijk, hartverwarmend boek voor kleuters!