Harde hand
De 21-jarige Mira krijgt haar leven maar niet op de rails. Ze heeft regelmatig angst- en paniekaanvallen en is duidelijk getraumatiseerd. Wat er in het verleden precies gebeurd is, komen we beetje bij beetje te weten. Wat (nog) niet uitgesproken kan worden, hangt als een ongemakkelijke zwaarte boven het verhaal. Haar adoptiehond Turbo is door zware dierenmishandeling eveneens getraumatiseerd. Mira en Turbo zijn twee verwante zielen die elkaar erbovenop zullen helpen. Mira is ook vastbesloten om Turbo’s beul op te sporen. Wie die dierenbeul is, komen wij als lezer al snel te weten: het is Stan, een oude jager die de grenzen van het jachtfatsoen zwaar zal overtreden.
Het is verleidelijk om Mira en Stan te reduceren tot slachtoffer en dader, die op hun manier twee exponenten zijn van een opvoeding met harde hand. Bij de Sterck zijn ze meer dan dat ene label. Ze hebben allebei eigenschappen die we niet meteen verwachten. Mira is dan toch niet zo onschuldig als ze lijkt, terwijl Stan een diepe eenzaamheid in zich draagt. Zijn eenzaamheid wordt ontroerend mooi, in slechts enkele zinnen weergegeven, en behoort tot de mooiste passages van het boek. De prachtige, vaak beeldrijke taal is trouwens de grote troefkaart van het verhaal. Mira en Stan komen afwisselend aan het woord en hun vertelstijl weerspiegelt hun persoonlijkheid. Mira vertelt meer in beeldende zinnen. Zelfzeker als het over Turbo gaat, en in een toepasselijke koortsige, jachtige stijl met korte en/of afgebroken zinnen over haar trauma’s. De stijl van Stan is dan weer spreektaal, volks, direct en ruw. Hoe hij met dieren omgaat, wil je als lezer liever niet lezen. Zijn brute gedrag komt hard binnen, en zijn grootste trofee is een regelrechte stomp in de maag, zonder meer misselijkmakend. Stan is een personage dat bijblijft, zoveel is duidelijk. Dat hij tijdens een hoogtepunt en kentering in het verhaal ineens helemaal uit beeld verdwijnt, is een keuze van de auteur waarover gediscussieerd kan worden. Wat is er uiteindelijk van deze wrede jager geworden? Dat zouden we wel willen weten (al kunnen we het wel raden).
In dit boek worden best veel thema’s aangeraakt. Verzuurde (familie)relaties, geheimen en een wisselend vertelperspectief zijn trouwens krachtlijnen die we uit vroeger werk van de Sterck herkennen, zoals Duivelskruid en Mirakel. Mira heeft veel zaken op orde te brengen. Helaas wordt op het einde niet alles even goed uitgewerkt, zoals de getroebleerde relatie met haar oma. De volwassenen hier hebben er een zootje van gemaakt, maar ondanks alles kan deze beschadigde jonge vrouw dan toch stilaan haar leven in handen nemen. Dat is een hoopvol signaal van grote waarde.