Vandaag zit Harold in zijn kasteel en hij laat niemand binnen, mama niet en papa niet. Eigenlijk weet hij zelf niet goed waarom. Dan hoort hij diep in het kasteel iemand huilen. Hij gaat op speurtocht en ontmoet een klein, verdrietig jongentje dat sprekend op hemzelf lijkt. Het is zijn verdriet. Plots weet Harold het weer: vanochtend maakten mama en papa ruzie en daarom is hij weggelopen en heeft hij zich in zijn kasteel opgesloten. Maar mama en papa zijn niet meer boos op elkaar en de muren om hem heen storten langzaam in. Harold rent maar snel weer naar hen toe. De kleine jongen die het verhaal in de ik-persoon vertelt, leert zichzelf beter kennen. Als zijn ouders ruzie maken, dan trekt hij zich terug en bouwt muren om zich heen. Hij is ‘gesloten’ zegt zijn moeder. Alle kinderen zijn wel eens boos, eenzaam of verdrietig, maar door de in dit boek gebruikte symboliek is het verhaal voor hen onvoldoende herkenbaar en te abstract. Een voor kinderen wel erg moeilijk begrijpbaar boek. Enige uitleg door een volwassene is dus niet overbodig en het boek kan vervolgens aanleiding geven tot een gesprek over verdriet, gevoelens en dergelijke meer. De paginavullende prenten zijn nogal donker, maar dat past wel bij het thema. Op de kaft blikt een vrolijk ogende ‘ridder’ Harold voor zijn kasteel je aan en hij weet je met zijn glimlach te misleiden. Heel wat kinderen en ouders zullen behoorlijk teleurgesteld zijn dat dit niet ‘gewoon’ een prentenboek is over een jongetje dat riddertje speelt.