Poes Tijgertje is weg. Ze is al een hele winter onvindbaar. Alles heeft Emma al geprobeerd, maar niets hielp. Poes Tijgertje is niet teruggekomen. Mama zegt dat Tijgertje misschien wel nooit meer terug komt en troost Emma door te vertellen dat de poes in de kattenhemel is. Daar gelooft Emma niets van. Met de lange uitschuifladder baant ze zich een weg tot de hemel. Vlinders, vogels, een helikopterpiloot …, zelfs de Dood van Pierlala spreekt ze aan tijdens haar wankele zoektocht. Maar niemand heeft haar Tijgertje gezien. Verlaten staat ze op de bovenste trede van vaders lange uitschuifladder. De hemel heeft ze bereikt en nergens is de poes te zien. De wind zingt zacht: "Wie hoger gaat, valt diep". Maar dan breekt de zon door en wanneer ze van op de bovenste trede van de eindeloos lijkende trap naar beneden kijkt, ziet ze Tijgertje plots voor de schuurpoort staan, getrouwd en met vier kleine poesjes naast zich. In dit prentenboek is de tekst ondergeschikt aan de illustraties. Gouaches in een hedendaags expressionisme geschilderd met zeer vereenvoudigde vormen en gemengde kleuren dringen zich duidelijk en leesbaar op. Ze lijken heel kinderlijk en naïef vooral door hun gebrek aan perspectief, maar ze zijn ongelooflijk sprekend. Als je ze bekijkt, voel je als het ware zelf de wankele ladder onder je voeten en kijk je met Emma mee in de onpeilbare diepte. De ontzetting van de mensen op de grond is van hun gezichten met open mond af te lezen. Het happy end betekent dan ook een hele opluchting. De tekst is mooi opgebouwd naar dit crescendo en de bewoordingen zijn zorgvuldig gekozen zodat kleuters ze begrijpen. Zo roept de politieman die erbij is gehaald naar Emma: "Emma, ik geef je een bekeuring van wel je hele spaarpot als je niet onmiddellijk naar beneden komt." De confrontatie met de Dood van Pierlala zal misschien wel een woordje uitleg behoeven. Een heel rijk prentenboek!