Heb jij dat ook … dat prettige gevoel na het lezen van kleurige prentenboeken waarbij je kind actief meeleest en meedoet? Heb jij dat ook … dat onprettige gevoel dat de illustraties soms veel van de kracht van het boek wegnemen? Dit tweede peuterboek van Esther Naalden hoort thuis in beide categorieën. De opzet van het verhaal is eenvoudig. In een kort zinnetje maak je kennis met een dier dat een opmerkelijk kenmerk vertoont. Haasje Rep en Rap hebben grote oren, moeder Schaap heeft een zachte jas. Elke keer opnieuw wordt gevraagd of jij dat ook hebt en op die manier worden de allerkleinsten echt bij het verhaal betrokken. Ze worden rechtstreeks aangesproken en aangespoord om over zichzelf na te denken. Heb jij ook zo’n dikke buik als Nellie het nijlpaard, of past die buik beter bij opa? Spelenderwijs leren heet dat dan en dit herhalende spelelement maakt dit prentenboek prettig om voor te lezen. Jammer genoeg werd niet altijd even veel werk besteed aan de illustraties van de dieren. Het dier bekleedt de hele rechterpagina, links zie je het beest deels en wordt de vraag gesteld. De dieren worden in opvallende kleuren in beeld gebracht, het kleurgebruik is echter niet waarheidsgetrouw. Bovendien werd niet elk dier zorgvuldig afgewerkt. Het varken is een roze peer, de olifant is ronduit lelijk. Zijn slurf lijkt er later aangeplakt en is maar moeizaam als slurf te herkennen. Ook de uiers van de koe zijn moeilijk te herkennen: een hand , een derde poot…? Bovendien zit de melk van mevrouw èn meneer Koe in de buik. Mevrouw Naalden moet dringend een stalbezoekje afleggen. Kortom, een prettig prentenboek voor de allerkleinsten, maar de voorlezer houdt er een dubbel gevoel aan over. Het beklijft ook niet echt omwille van zijn weinig vernieuwende karakter, maar als 'doe-boek' kan het door de beugel.