Na een heksenfeest, waar de heksen teveel toversap hebben gedronken, krijgen ze allemaal heksenverdriet. Hekselien, die alleen maar limonade dronk, wil de heksen van hun verdriet afhelpen en zoekt in het grote toverboek naar een remedie. Ze moet drakentranen zoeken om hen van het snotteren, janken en huilen af te helpen. Ze tovert zichzelf samen met Moes, haar hondje, naar een drakenhol. Daar liegt een reuzendraak te slapen. Moes begint de draak te kittelen met zijn staart. En ja, de draak begint te giechelen en te giechelen totdat de tranen van zijn kop rollen. Hekselien vangt vlug de tranen op en legt uit aan de draak waarvoor ze moeten dienen. De draak is zo blij dat hij nog eens heeft kunnen lachen dat hij vraagt om hem mee te nemen naar het heksendorp. Hij verzekert hen dat hij geen mensenvlees eet, maar alleen groenten en bloemen. Vooral blauwe viooltjes. Hekselien neemt hem natuurlijk mee. Ze vertelt de heksen dat ze niet moeten schrikken en verlost hen van hun huilziekte en Bonkie, de draak, mag bij hen blijven wonen. Fleurig prentenboek dat dadelijk omwille van de illustraties aan Lieve Baeten doet denken. Het haalt wel niet hetzelfde niveau. Toch heeft An Melis ook enorm veel gevoel voor humor en verwerkt ze tal van details in haar boek. Ook de zachte pasteltinten doen aan Lieve Baeten denken. De tekst is vrij omvangrijk voor een prentenboek. Alles wordt omstandig uitgelegd, gelukkig op een vlotte en expressieve manier. Voor mij zeer geslaagd!