'Heksenjacht' vertelt over Whit en Wisty Allgood. Deze broer en zus worden midden in de nacht van hun bed gelicht door medewerkers van de Nieuwe Orde. Gescheiden van hun ouders worden ze in de gevangenis gegooid op beschuldiging van hekserij. Heel wat kinderen en jongeren ondergaan hetzelfde lot omdat zij vol fantasie zitten. Dat is niet naar de zin van De-Ene-die-de-Ene-is, die onder zijn bewind alle vrijheid, muziek, boeken, kunst en magie wil uitroeien. Whit en Wisty ontdekken dat ze inderdaad bijzondere gaven hebben, maar daar waren ze zich zelf niet van bewust. Ze proberen hun krachten onder controle te krijgen om zichzelf en hun ouders te redden van de dictatuur.
Het verhaal is verteld vanuit het ik-standpunt van afwisselend Whit en Wisty. Het is moeilijk te volgen of het nu broer of zus is die het verhaal vertelt. Een aantal hoofdstukken wordt door het ene personage verteld en dan is er plots weer eentje verteld door het andere personage. Bovenaan het hoofdstuk staat het wel vermeld, maar hun karakters, gevoelens en gedachten worden nauwelijks uitgediept. Het blijft bij oppervlakkige beschrijvingen van de actie, waardoor de keuze van dit vertelperspectief totaal zinloos wordt. Bovendien zijn de hoofdstukken zeer kort, van soms slechts enkele lijntjes tekst tot een twee- à drietal bladzijden, meer dan honderd in totaal. Het verhakselt op een onzinnige manier de verhaallijn die sowieso niet altijd even gemakkelijk te volgen is. Een allegaartje aan groteske figuren, bizarre wezens en magische ingrepen doorspekt met smakeloze humor wordt de lezer voorgeschoteld. Kortom een ongeloofwaardig verhaal dat absoluut niet weet te boeien.