Jelle krijgt van opa een euro voor zijn zwemdiploma. Hij wil ermee naar de zoo, maar een ticket kost tien euro. Boos stapt Jelle naar het frietkraam. Daar kan hij voor één euro een broodje knakworst kopen. In de zoo verveelt de leeuw zich in zijn kooi. Hij is het beu, altijd dezelfde starende mensen en hetzelfde eten. Hij wil op avontuur! Wanneer de oppasser zijn kooi vergeet te sluiten, grijpt hij zijn kans. Leeuw wandelt de diertentuin uit en hij ruikt het broodje van Jelle. Gedreven door honger volgt hij zijn neus. Iedereen die de leeuw ziet slaat op de vlucht, ook Jelle rept zich naar veiliger oorden. Maar het mag niet baten, de leeuw heeft zo’n honger naar avontuur en naar een broodje knakworst, dat hij Jelle weet te achtervolgen tot in de speeltuin. Daar geraakt de leeuw met zijn dikke billen klem boven in de glijbaan. Jelle is gered, met een gerust hart zet hij zijn tanden in het welverdiende broodje. Aanvankelijk is de overgang van Jelle en opa op één prent naar de leeuw op de andere prent nogal bruusk. Pas wanneer Jelle naar de zoo wil, vallen de verhaallijnen samen. De spanning wordt geleidelijk opgebouwd met de uitstap van de leeuw en de achtervolging. Volwassenen worden in hun hemd gezet: ze denken alleen aan het redden van hun eigen vel. Jelle denkt dan wel alleen aan het redden van zijn knakworst, maar hij wordt toch de held van de dag! Het is geen origineel scenario, maar het is wel onderhoudend en leuk om lezen. Vooral het feit dat we de gedachten van de leeuw op jacht naar een lekker hapje kunnen volgen, zorgt voor een grappig effect. De tekeningen, uitgevoerd in pen en aquarel, zijn ouderwets qua stijl. Ze vertellen exact wat de tekst zegt. Het perspectief wordt eenzijdig gebruikt en de aquarel komt door de vlekkerige aanzet en het invulwerk, nergens uit de verf. De zachte pasteltinten maken de vormelijk al zwakke tekeningen nog flauwer. Misschien kan de illustrator eens een bezoekje brengen aan de zoo, best met schetsboek …