Hermelijn

Savannah is een dakloos, roodharig meisje. Mensen zoals zij worden dojo’s genoemd, dolende jongeren. De politieke partij die aan de macht is, vervolgt deze jongeren zeer rigoureus. Jongeren worden opgepakt, verdwijnen of worden zelfs koelbloedig vermoord. Ook de samenleving spuwt hen meestal uit. Savannah is dus ook voortdurend op de vlucht. Als we haar leren kennen, leeft ze samen met enkele andere kinderen in een soort gemeenschap. Hun leven is zwaar. Savannah brengt wat geld in het laatje met datgene wat ze zeer goed kan: dansen. Dat doet ze meestal op het plein voor de basiliek. Als ze op een dag terugkeert naar de boerderij waar ze verblijft, vindt ze die platgebrand terug. Bijna al haar vrienden, waaronder haar liefje, zijn dood. Voor Savannah begint nu een zeer moeilijke tijd. Ze wordt op de hielen gezeten en moet voortdurend elders onderduiken. Dan duikt er een vreemde jongen op. Hij is ongeveer zestien jaar en heeft spierwitte haren, zoals de wintervacht van een hermelijn. Hoewel ze elkaar nooit spreken, is er toch duidelijk een band. Hermelijn volgt Savannah en helpt haar zelfs. Maar toch komen ze niet nader tot elkaar. Er blijft een vreemde afstand. Savannah is erg nieuwsgierig naar deze jongen, maar blijft met heel wat vragen zitten. Op een dag is ze getuige van de moord op Hermelijn, die koelbloedig neergeschoten wordt door een dagbladhandelaar. Er wordt niet veel ophef rond gemaakt, want Hermelijn is immers ook maar een dojo. We volgen Savannah in haar moeilijke strijd en het harde leven dat ze noodgedwongen moet leiden. Aan het eind van het verhaal maakt de auteur een grote sprong en lezen we hoe het met haar gaat als volwassen vrouw. Ondanks alles heeft Savannah heel wat bereikt, maar de littekens draagt ze mee. Linda van Mieghem schreef een mooi, intrigerend verhaal, dat je in de ban houdt en nog dagenlang vasthoudt. Het is een aanklacht tegen onverdraagzaamheid, tegen politieke incorrectheid en tegen de verzuring van de samenleving. De boodschap dat elk mens recht heeft op een waardig leven, op zijn eigenheid en op respect is mooi en meeslepend in beeld gebracht. Het boek heeft een zeer mooie, aantrekkelijke cover. Misschien toch wat vreemd dat het verhaal naar Hermelijn genoemd is, ondanks het feit dat Savannah het hoofdpersonage is. Toch doet dit niets af aan het inhoudelijke. Een knap verhaal, dat niets verbloemt.