Kaz en zijn bende deinzen er niet voor terug om andere kinderen te pesten. Dit kan zo niet verder. Alena en haar vrienden proberen hen een koekje van eigen deeg te geven. Tegelijk proberen ze het slachtoffer aan te moedigen om voor zichzelf op te komen.
De appers zijn geboren. De groepsnaam heeft een dubbele betekenis. Het zijn de eerste letters van de voornamen van Alena, Polak en Paulien. Later wordt dit ook de afkorting voor AntiPestPact. De manier waarop de appers te werk gaan is misschien goed bedoeld, maar is niet de ideale manier. Ook zij gaan immers in de fout om de pesters te stoppen (geld stelen, pesten in scene zetten, bang maken, …). Ze worden hiervoor ook wel terecht gewezen.

Het boek is geschikt voor kinderen vanaf acht jaar. Het mag dus best eenvoudig zijn, maar mij lijkt de pestproblematiek toch wel te stereotiep te worden voorgesteld. Een oplossing voor een pestprobleem heeft in realiteit wel wat meer voeten in de aarde. Soms gaat het allemaal wel heel snel, waardoor de samenhang wat verdwijnt. Ook de pesters laten stoppen door ze een koekje van eigen deeg te geven vind ik een raar gegeven. De verhaallijn is te voorspelbaar en lijkt me helemaal niet realistisch.
De illustraties vullen de tekst aan. Soms wordt er gebruik gemaakt van tekstballonnetjes. In de tekst krijgen sommige woorden een kleurtje en een ander lettertype, zonder dat dit een meerwaarde biedt. De mailtjes en berichtjes geven het geheel een herkenbaar en wat hipper karakter. Ondanks het feit dat dit boekje tot stand kwam met ondersteuning van Child Focus en School Zonder Pesten vzw, bleef ik toch op mijn honger zitten.