Het gebeurde in de langste nacht toen het gebeurde. Eerst viel haar licht uit. Toen vielen haar vleugels stil en dwarrelden ze als een blad naar beneden. Vuurvlieg verroerde geen vleugel meer. Ze ligt daar stil en bleek. Net zo bleek als haar omgeving in het maanlicht. Wat moeten ze nu doen? Ze dragen haar naar mier want die maakt alles wat niet meer werkt. Daar krijgen ze het ontnuchterende antwoord dat ze helemaal stuk is. Stuk, kapot, kaduuk! Tor stelt voor om verder naar uil te gaan. Hij zou ongetwijfeld wel raad weten. Maar ook hij zegt vreemde dingen. 'Ze is al aan de andere kant. Ze is aan haar laatste reis begonnen.'  Maar waarom zou vuurvlieg nu aan een reis beginnen zonder hen? 

Een aangrijpend, mooi en bijzonder prentenboek over afscheid nemen. Tom Mariën omschrijft het verdriet en de onmacht met mooie woorden terwijl Sassafras De Bruyn het verhaal weergeeft in prachtige en ontroerende illustraties. De donkergetinte bladzijden geven goed de sfeer van het verhaal weer. De pastelkleurige tekeningen op de zwarte achtergrond doen de tekeningen nog meer tot hun recht komen. De expressie van de figuren dringt tot je door. De prent op de bladzijde nadat uil zegt dat ze aan haar laatste reis is begonnen, is zonder woorden om even te bezinnen en tot rust te komen. De illustratie heeft geen tekst nodig, en spreekt voor zich. Zo'n vertederend beeld.

Goed gevonden om ook transplantaties op een kinderlijke manier te verwerken in het boek. Dat kan een mooie begin zijn voor een goed kringgesprek daarover. Kinderen komen nu eenmaal vandaag of morgen wel eens in contact met immens verdriet en zelfs de dood. Niemand kan eraan ontkomen. Het verhaal is zo sereen en sfeervol geschreven dat het kan helpen om een verlies wat lichter te maken. 

Er is voor deze uitgave ook speciaal een lied gemaakt dat je via de QR-code aan het begin van het boek kan beluisteren (het lied van de vuurvlieg).

Het verhaal heeft me echt kunnen ontroeren en de illustraties maakten het geheel nog sterker!