De oma van Kim verhuist naar een verzorgingstehuis. Jammer genoeg lijdt oma aan dementie. Voor Kim is het heel moeilijk om vast te stellen dat oma niets meer kan onthouden en heel vaak in de war is. Maar als oma in het verzorgingstehuis aankomt, herkent ze de omgeving. Ze heeft als klein meisje daar gewoond. Kim gaat op verkenning en vindt een oude, verlaten en vervallen boerderij. Ze loopt er stiekem binnen en bekijkt alle kamers en plaatsen. Het lijkt wel alsof de tijd er heeft stilgestaan. Alsof de bewoners er jaren geleden plots vertrokken zijn en alles lieten staan om ooit eens terug te keren. Ook oma gaat mee en dat zorgt voor een opflakkering in haar geheugen. Ze weet wie er gewoond heeft, ze herkent voorwerpen en begint in flarden te vertellen over de oude boerderij.
Maar dan krijgt Kim te horen dat de boerderij binnenkort gesloopt zal worden. Er zouden nieuwe huizen gebouwd worden. Daar wil Kim een stokje voor steken, want oma kijkt vanuit haar kamer uit op de boerderij en Kim is ervan overtuigd dat het herinneren goed is voor oma. Kim bevraagt zich bij de omwoners. Die willen ook geen nieuwbouwproject maar vinden geen middelen om de sloop van de boerderij tegen te gaan. Gelukkig krijgt Kim hulp van oma en ... een uil!
Een vlot en goed geschreven boek met wat stereotiepe hoofdpersonages: dementerende oma, lieve buurvrouw, grommelende papa, mama die niet goed autorijdt, de boosaardige wethouder ... Het verhaal is goed geschreven en houdt de aandacht er bij. De illustraties vullen het verhaal aan en geven het sfeer.