Nick moet naar een andere school nadat haar vader een verhouding had met een getrouwde leerkracht. Haar moeder ontdekte het en als wraak toonde ze foto's aan de directrice. Sinds het voorval is de leerkracht gescheiden en Nick werd aangeraden om een andere school te zoeken. Ze voelt zich heel alleen. Gelukkig is er Kat, haar enige vriendin die op dezelfde school zit. Maar Nick wordt gepest. Ze kan thuis haar verhaal niet kwijt. Haar mama is depressief en labiel sinds haar papa het huis heeft verlaten met z'n nieuwe vriendin. Eerst verblijft Nick bij haar papa en Diane. Maar ze voelt zich niet welkom bij Diane. Na enkele nachten bij Kat, merkt Nick dat ze ook daar niet welkom is. Dan gaat ze maar terug bij haar mama. In de klas gaat het van kwaad naar erger. Nick houdt het bijna niet meer uit. Gelukkig is er het theater. Nick vertolkt er het personage Alleentje, een rol die haar op het lijf geschreven is. Er worden drugs verstopt in Nicks handtas waardoor ze in aanraking komt met de politie. Nick is ten einde raad. Ze gaat zelfs met haar verhaal naar de directeur. Maar hij gelooft haar amper. Nick ontdekt dat er iets niet pluis is met haar school. Samen met een journalist gaat ze op onderzoek. Dan leert Nick Simon kennen. Haar wereld verandert. Wanneer Simon na een ruzie op een fuif is verdwenen, gaat Nick op onderzoek. Ze komt heel wat te weten, ...
Het verhaal is geschreven in dagboekvorm, in de ik-persoon. Daardoor ben je als lezer erg betrokken. Het begint met een proloog over de verdwijning van Simon. Je bent als lezer van bij het begin nieuwsgierig naar de afloop. Je valt echt van de ene verbazing in de andere. Overdaad schaadt, ook in dit geval en de geloofwaardigheid van het plot lijdt eronder. De thuissituatie van Nick is ingewikkeld en wanneer tegen het einde weer alles koek en ei wordt tussen haar ouders, kan je dat nauwelijks geloven. Nicks vader was immers naar Brazilië gevlucht na de breuk met Diane. Het lichaam van Simon wordt gevonden. Hij is na de fuif, dronken in het water geraakt en verdronken. Nu kan iedereen dus waardig afscheid nemen van Simon, die bovendien de zoon van de directeur blijkt te zijn. Maar het is nog niet gedaan, want net voor zijn dood is hij gesignaleerd in de hoerenbuurt, ...
Dit verhaal is te ingewikkeld en overladen en bovendien is het klunzig geschreven. Er zijn wel goed bedoelde onderliggende boodschappen, maar deze komen onvoldoende tot uiting.