In dit boek zijn drie afzonderlijke boeken over de avonturen van Hanneke Bloem en haar vijf tantes samengebracht. In Engeland verschenen ze in het begin van de jaren negentig. Hanneke woont alleen met haar vader, een mislukte uitvinder. Tot haar negende wist ze niet van het bestaan van enige tante af. Alles verandert als haar vader zich op een dag laat ontvallen: "Dat zouden je tantes wel eens willen horen!" Verstrooid als hij is, weet hij niet waar zijn zussen wonen, hij heeft alleen een geschilderd portret, maar daarop ontbreken de hoofden. De ouders van Hannekes vader waren heel arm en ze moesten hun kinderen uitbesteden. Vader heeft zijn zussen nooit meer teruggezien. Hanneke wil alles over de tantes weten, vader vertelt niet alles in een keer. Dank zij heel veel cake met boter komt ze het volgende te weten: tante Veronica is de oudste en ontzettend sterk; tante Japonica en tante Thessalonika zijn een tweeling en zij kunnen gedachten lezen; tante Majolica is bazig en tante Harmonica tenslotte is heel muzikaal en bovendien buikspreekster. Die opwindende tantes wil Hanneke wel eens ontmoeten. En ze vindt ze: Tante Veronica in een circus, de tweeling runt een detectivebureau, tante Majolica is schooljuffrouw geworden en tante Harmonica werkt in de opera. Als alle tantes verenigd zijn, wordt het portret afgewerkt. In deel twee doen de detective-tantes een beroep op Hanneke om een bende valsspelers in de paardensport te vangen. In deel drie komt een zesde tante op de proppen: tante Formica. Ze werd geboren nadat alle kinderen uitbesteed waren en geadopteerd door een nicht in Amerika ergens in de Far West. Tante Formica werd cowgirl. Die tante heeft haar tweelingzussen om hulp gevraagd om veerovers te vatten. Hanneke reist mee naar Amerika. Deze fantastische verhalen hebben dat leuke ouderwetse breedvoerige. Ze hebben een hoog Baron-von-Münchhausengehalte. Het is een ideaal boek om minder gretige lezers aan het lezen te krijgen. Het is ook een lekker dik boek om kinderen die net vlot zijn gaan lezen eens lekker te laten doorlezen. Het lettertype is voldoende groot en er staan veel grappige tekeningen her en der tussen de tekst. Storend vond ik het gebruik van het persoonlijk vooornaamwoord 'ze' in plaats van 'hen' of 'hun', bijvoorbeeld op p. 11: "Misschien moet ik je wat over ze vertellen."