Kikker Cas heeft een tol van zijn opa gekregen. Cas is apetrots op zijn tol en wil die aan zijn schoolvriendjes tonen, vooral aan zijn beste vriend Ben. Ben en Cas zijn onafscheidelijk. Wanneer Cas op school aankomt en Ben wil opzoeken, is Ben nergens te bespeuren. Een hele dag lang is Ben niet op school. Thuis krijgt Cas het nieuws van zijn mama en papa dat Ben een ongeluk heeft gehad op weg naar school en is gestorven. In wat volgt zien we hoe de ouders van Cas hem troosten, hoe Cas een tekening maakt voor Ben, hoe de juf in de klas hiermee omgaat en hoe Cas boos en verdrietig tegelijkertijd is. Het herdenkingshoekje op school helpt Cas ruimte te geven aan zijn verdriet en tijdens de begrafenis worden lieve woorden verteld door de ouders van Ben.

‘Het grote verdriet van kikker Cas’ is een boek over hoe je omgaat met verdriet, hoe je dat vertelt aan kinderen en hoe kinderen daar op hun eigen manier mee omgaan. Het boek kent een duidelijke opbouw en een goed volgbaar chronologisch verhaal. De thematiek van rouwen komt goed naar voren en de auteur koos er voor om goed uit te leggen wat er in een rouwproces allemaal aan bod kan komen. De grote illustraties zijn kleurrijk, maar missen verfijning en creativiteit. De mooiste passage uit het boek is het contact van Cas met zijn ouders en het moment waarop Cas zijn tol ver weg gooit. Dat Cas boos mag zijn en mag huilen, is dan ook een duidelijke boodschap in het boek.

Het boek mist vele kansen. Een tol is namelijk niet meer het voornaamste speelgoed waar kinderen mee spelen en een klassiek christelijke begrafenis is niet de enige vorm van afscheid nemen (wat inderdaad niet betekent dat er niet over geschreven kan worden). Toch voelt het verhaal daardoor ouderwets en voorbijgestreefd aan. Ook de vormgeving en illustraties blijven steken in een versimpelde weergave van kikkers en kerken. De dialogen tussen de ouders en Cas daarentegen zijn wel herkenbaar. Ook de worsteling die Cas meemaakt, is met veel precisie geschreven. Het belangrijkste om uit dit boek te onthouden? “Dat wanneer we iemand verliezen we de tranen over onze wangen mogen laten stromen, want sterk zijn is niet nodig”.