Samira woont bij haar oma in Westerdam. Hun huis staat vlak bij een begraafplaats. Samira heeft geen contact meer met haar vader omdat hij wegens moord in de gevangenis zit. Hij is de Candyman, de man die kinderen probeerde te vermoorden met giftige snoepjes. Hij probeerde zelfs zijn eigen dochter te vergiftigen toen ze 5 was. Samen met haar vriendin Karlijn gaat ze, verkleed als sexy heks, naar een halloweenparty die plaatsvindt in een oud villa midden in het woud vlak bij het dorp. De plek is verboden toegang omdat er in de villa een volledig gezin werd uitgemoord en opgegeten door hun vader (de Bunnyman). Wanneer ze aankomen is er feestje aan de gang. Het rare is dat ze bijna niemand van de mooi verklede gasten kennen. En dan start een akelig spel: de kamers in de villa werden griezelig ingericht, en ieder gaat elk om beurt door het huis. Normaal gezien duurt het even om door het huis te gaan, maar wanneer Samira aan de beurt is, beseft ze stilaan dat dit geen spel meer is, maar dat ze door de geschiedenis van het huis gaat. Het duurt dan ook heel lang voor ze teruggevonden wordt.     

Dit is een boek voor de die hard fans: een echt horrorverhaal. Het boek is vlot geschreven met knipogen naar bestaande verhalen en met vleugjes humor. In hoofdstuk 4 bijvoorbeeld, wordt je echt meegezogen in het verhaal van Bloody Mary en zit je te snakken naar de uitgang van de villa  De openingspagina zet al de toon: "... dus bij deze raad ik aan niet langer dan een kwartier per keer in dit boek door te brengen" of: "blijf je ogen open houden, ook in het donker ... ik bedoel, je bent toch niet bang". De twee verhaallijnen zijn die van Samira's vader die gevangen zit voor gifmoorden en die probeert het contact met zijn dochter op te zoeken. De dochter weigert echter elk contact. De andere is de griezeltocht die Samira meemaakt in de doortocht door de villa. Wat kan er erger zijn: het realistische verhaal of het spookverhaal? Hoofdstuk 20 is hier prangend: ze ontmoet haar vader in de gevangenis. Even benauwend als het spookverhaal dat ze meegemaakt heeft in het bos.     

Soms is de verhaallijn moeilijk te volgen. De bladspiegel is goed waardoor je heel vlot kan lezen. Er zijn een aantal leuke insteken, zoals wanneer Samira in het horrorhuis stapt en de titelnummers van de hoofdstukken veranderen in de genummerde deuren van elke kamer waarin ze belandt. Op het einde van pagina 129 is er een nawoord die het verhaal en een aantal figuren beter kadert. Je maakt er kennis met 8 urban legends die in het verhaal verweven zijn.