1982. De twaalfjarige Huan geeft zichzelf de schuld van de verdrinkingsdood van haar broertje Tao. Ze besluit zich kaal te scheren en niet meer te praten, in het idee dat ze zo haar broertje weer tot leven wekt voor haar ouders. Gevolg is een ontwricht gezin, waarin de moeder in haar verdriet verdrinkt. We volgen het leven van de stille Huan gedurende de jaren tachtig, jaren waarin ze zich volledig terugtrekt in haar eigen wereldje, en zo haar vader meer verdriet doet dan ze beseft. De catharsis volgt in Beijing, plaats van hevige studentenprotesten, waar Huan haar eigen individuele problemen geconfronteerd ziet met de grote vraagstukken waar China zich voor geplaatst ziet. In tijden waarin studenten van de lerarenopleiding serieuze hiaten lijken te vertonen in hun kennis over historische gebeurtenissen en aardrijkskundige feiten, is het misschien veel gevraagd om jongeren te interesseren voor zaken die gebeurden in een tijd die ze zelf niet hebben meegemaakt. Bovendien blijft de figuur van Huan vrij afstandelijk, zodat het soms moeilijk is om je te identificeren met haar gevoelens en denkbeelden. Nochtans weet Van Erkel haar mooie schrijfpen weer fijntjes te hanteren en krijg je een duidelijk beeld van de Chinese maatschappij in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Maar beklijven doet het geheel niet, daarvoor komen de personages niet voldoende uit de verf. Vooral geschikt dus voor jongeren met een gezonde maatschappelijke en politieke nieuwsgierigheid.