In Zweden tuigen ze net als wij op Driekoningen de kerstboom af, al is er een groot verschil: de verrassingen en lekkernijen die nog in de boom hangen, mogen door de kinderen eindelijk uitgepakt en opgegeten worden. Natuurlijk is dat bij Pippi Langkous niet anders: zij organiseert een groots "kerstboomplunderfeest" waarop alle kinderen uit het dorp welkom zijn. Ze ontvangen een uitnodiging, geheel in Pippi-stijl (niet zelf geschreven dus) en worden dan via een pad van rode snoepjes naar een iglo geleid. Daar mogen ze naar hartenlust genieten van slagroomtaart en heel wat andere lekkere dessertjes. Onder het mom "nodig eens een eenzame uit", wordt er door Lindgren nog een beetje spanning gecreëerd door een nieuw jongetje te introduceren. Hij durft eerst niet te vragen of hij mee mag komen spelen, maar Pippi zou Pippi niet zijn als ze hem niet met een kwinkslag welkom heette. Ook een zwerfhondje, met de moeilijk vertaalbare naam 'Pärk', mocht niet ontbreken. Tot slot passeert de gemene mevrouw Finkvist nog de revue; zij is helemaal niet uitgenodigd op het feest.
Ware het niet omwille van de illustraties van Ingrid Vang Nyman, dit boek had vier sterren gekregen. De prenten zijn op en top Zweeds, maar het zijn het soort prenten waar je echt voor moet zijn. Deze Pippi komt een stuk strenger en gemener over dan de Pippi die we kennen van Carl Hollander en uit de films die van deze boeken gemaakt werden. Het kleurgebruik maakt de illustraties veel harder, de penstreken zijn een stuk minder zwierig. Het is natuurlijk maar hoe je het gewend bent. Ik en mijn leeftijdsgenoten kennen Pippi als een speelse deugniet, en die komt beter tot zijn recht in de prenten die we kennen van de vertaling. De Zweden zijn dol op Ingrid Vang Nyman en haar soms naïeve tekenstijl die af en toe aanleunt bij Elsa Beskow. Maar Pippi blijf Pippi, en van haar houdt iedereen.