Van een gele woestijn, over een oranje-rode zon, wit besneeuwde toppen op donkere bergen, tot glooiende groene velden. De wereld is prachtig kleurrijk. Maar de dieren? Die zijn saai en grijs. De schilderes besluit daar iets aan te doen: ze roept alle dieren samen, neemt haar verfdoos met penseel en voorziet ze een voor een van een prachtig kleurenpalet. Stipjes op lieveheersbeestjes, kleurige vlekken op vlinders, strepen op zebra's en een roze verenkleed voor de flamingo's. Na een lange dag zwoegen, komt ze tot de laatste in de rij: de scarabee had rustig op zijn beurt zitten wachten. Daarom schildert ze hem met haar mooiste verf: goud. Maar wanneer ze alles opruimt, blijkt dat ze nog één diertje vergeten is. Een klein vogeltje hield niet van het gewoel van alle dieren, en verkiest de koelte en stilte van de nacht. Maar ojee ... de verf is op! Het enige wat ze nog over heeft, is het laatste beetje gouden verf dat nog aan haar penseel zit. Die druppelt ze in de bek van de kleine vogel. En sindsdien stromen gouden gezangen uit de bek van ... de nachtegaal.

De kaft toont een mooie, kleurrijke beestenboel. De tekeningen zijn modern en simplistisch, wat zeer aanspreekt. Toch valt het binnenin het boek wel wat tegen. De agressief grote letters in het boek lijken te vloeken met de dromerige prenten. De tekst heeft een zweem van poëtische ritmiek, maar is vooral moeilijk leesbaar. De woorden zijn voor het jonge publiek – net als de vloeiende tekeningen overigens – niet zo tactisch gekozen (waarom kies je de naam 'scarabee', en niet mestkever? Het zou het verhaal wat humor hebben gegeven, iets wat fel ontbreekt in het boek). Door de keuze van moeilijke, weinig-klinkende woorden leest het ook niet gemakkelijk voor: het vraagt heel wat voorbereiding om het voorlezen van dit korte boek tot een goed einde te brengen. Het verhaal is bovendien weinig spannend opgebouwd, en de tekst leidt de aandacht af, geeft weinig ruimte aan de prenten.

Ook is er sprake van 'de schilderes', een niet-nadergenoemde 'God' die de dieren inkleurt. Voor de bedoelde leeftijd een nogal vage term, net in de leeftijdscategorie wanneer je meer uitgewerkte en concrete figuren nodig hebt. De schilderes wordt ook nooit getoond, zelfs haar penseeltje of verfdoos zie je nooit. Ook zitten er wel wat boodschappen in het boek (bijvoorbeeld: Geduld wordt beloond), maar die komen nooit tot hun recht. Tenslotte ook zeer jammer, is dat de clou van het verhaal (namelijk dat het vogeltje waarvan sprake is de nachtegaal is) weggegeven wordt met de titel. 

Veel potentieel, maar een tegenvallende uitwerking.