Dit is een heel negatief verhaal over Mariska, die alleen met haar moeder leeft. Liefde of warmte krijgt Mariska totaal niet van haar moeder. Mariska spreekt enkel over haar moeder als 'het monster'. Ze moet voortdurend helpen in huis en wordt bovendien geslagen, uitgescholden en gekleineerd door haar moeder. Niemand merkt hier iets van. De mishandelingen gebeuren op een subtiele manier. Op school is Mariska een stil en verlegen meisje. Haar leven lijkt uitzichtloos. Ze wil wegvluchten en doet verschillende pogingen, maar het lukt haar niet om zich los te maken van haar moeder. Tot meester Bart aan huis komt vragen of ze mee op zeeklas mag. Dit mag niet van haar moeder maar uiteindelijk lukt het Mariska om een weekje aan haar moeder te ontsnappen want ze kan mee op zomerkamp. Mariska geniet en wanneer ze terug thuis komt, voelt ze zich sterker. Dit helpt haar om verder te kunnen. Het geeft haar moed want ooit zal ze sterk genoeg zijn om volledig vrij te zijn. De 'hoofdkinderen', fantasievriendjes en haar manier om met de eenzaamheid om te gaan, zijn verdwenen. Nu zal ze het alleen doen. Toch geeft je dit als lezer een negatief gevoel. Uiteindelijk komt er geen oplossing en gaat Mariska terug naar het monster. Het verhaal is geschreven in de derde persoon, wat het iets minder emotioneel maakt. Maar het blijft een schokkend verhaal en ik vraag me af of kinderen naar aanleiding van dit boek met gelijkaardige problemen naar buiten zouden komen, zoals de oproep van Peter Adriaenssens in het nawoord luidt. Het is een sterk geschreven boek maar een positiever einde was wenselijker.