De tweeling Amélie en Gaston zijn letterlijk en figuurlijk onafscheidelijk. Samen met hun vader en een heel theatergezelschap wonen ze in het theater. Hun moeder echter is vlak na hun geboorte overleden.
Bij het begin van het verhaal wordt de stad bezet. De Talibanachtige bezetter voert tal van cultuur- en vrouwonvriendelijke verbodsbepalingen in. Theater wordt verboden zodat ze noodgedwongen moeten sluiten. Tijdens de bezetting ontdekt de tweeling geheime gangen en kamers in het theater en het aanpalende hotel. Dat komt goed te pas bij de opvang van onderduikers, die schuilen voor het wrede regime. Het verzet tegen de bezetting groeit en het theater speelt daar een grote rol in. Amélie en Gaston worden dertien. Ze komen geleidelijk aan meer te weten over de geschiedenis van hun familie. En dan gebeurt er iets wat niemand had verwacht.
Het verhaal wordt afwisselend vanuit het standpunt van Amélie en Gaston verteld, in de ik-vorm. Ze hebben het wel vaak over 'wij' en 'ons'. Normaal voor een tweeling, zal je denken. Maar er is meer aan de hand. Het duurt een tijdje eer je beseft dat de ietwat vreemde titel zeer goed gekozen is. De opbouw van de plot zit dus goed, en de personages zijn geloofwaardig neergezet. Het thema van de bezetting en het verzet daartegen is interessant, al gooit de bezetter wat al te gemakkelijk de handdoek in de ring.
Hilde van Cauteren schrijft ook poëzie en dit boek is haar debuut als jeugdschrijfster. Mij en mijn vijftienjarige dochter heeft het alvast kunnen bekoren.