Dit is het derde verhaal dat de bekende actrice Emma Thompson schrijft over Pieter Konijn, zogenaamd in opdracht van de oude meneer Konijn. Het is volop zomer en heel warm. Pieter Konijn hoort in de verte de muziek van de kermis. Maar hij mag er van zijn mama niet naartoe. Hij moet in plaats daarvan zijn neef Lupu gaan helpen met bosbessen plukken. En hij en neefje Benjamin Wollepluis moeten door het bos lopen en niet langs de weg die naar het dorp en de kermis leidt. Nu was Pieter Konijn nooit het meest gehoorzame konijntje en dus zegt hij tegen Benjamin Wollepluis die hem vergezelt: "We kunnen eigenlijjk net zo goed over de dorpsweg naar neef Lupu gaan. Dan gingen we niet naar de kermis, maar langs de kermis." En dat is het begin van een echt avontuur. Bij de schiettent gaat het al mis: een meisje kiest Pieter uit als knuffel en propt hem in haar tasje. Benjamin ziet het allemaal gebeuren en volgt het meisje en Pieter. Zo komt Pieter in de achtbaan. Terwijl Benjamin beneden doodsangsten uitstaat, geniet Pieter met volle teugen. Als ze terug op de grond zijn ziet Benjamin kans om Pieter uit het tasje te trekken. Maar het kleine meisje merkt de vluchtende konijnen en gaat er achteraan. De twee ontsnappen ternauwernood. Uitgeput en vies komen ze bij Mevrouw Konijn aan. Als ze in bed liggen zegt Pieter: "Had je niet kunnen wachten met redden tot ik in de draaimolen was geweest?" Het boek is net als de twee vorige mooi uitgegeven, de illustraties zijn een duidelijke knipoog naar Beatrix Potter. Het verhaal is grappig, de ouderwetse kermis straalt gezelligheid uit. Een leuk voorleesboek.