In 'Het spektakel' zien we hoe een poes zijn vrienden verzamelt. Hij gaat een optreden doen. De dieren zijn erg nieuwsgierig. De poes verdwijnt achter een groot, rood gordijn en de dieren wachten in spanning af. Daar is de poes terug en hij heeft een groot houten zwaard in zijn poot en ... een onderbroek op zijn kop! Dat zorgt voor heel wat hilariteit bij het publiek. Gegniffel en gegiechel alom. Maar de poes begrijpt het niet. Waarom lachen ze nu al? Hij is nog niet begonnen met het spektakel. Dan wordt de poes boos. Door zijn tranen roept hij “jullie zijn gemeen! Het is niet grappig!” Daar schrikken de dieren wel van. Ze zijn zo erg onder de indruk van de tranen en de boosheid dat ook zij een traantje wegpinken. De poes slaat boos de gordijnen dicht en roept dat het spektakel afgelopen is. Daar moet het publiek nog harder om huilen ... Maar dan trekt de poes per ongeluk het gordijn naar beneden en krijgt hij het hele boeltje op zijn kop! Dat verandert de stemming meteen. Het publiek wacht voorzichtig af wat de reactie is van de poes. Als ze zien dat die er mee kan lachen, bulderen ze schuddebuikend mee. Het is toch een geslaagde voorstelling geworden. De poes wordt beloond met een daverend applaus. In het boekje wordt vlot gespeeld met verschillende emoties: spanning, nieuwsgierigheid, verwachting, boosheid, zich beledigd voelen, verdriet, uitgelatenheid ... Op die paar pagina’s komt het allemaal aan bod. Het concept is eenvoudig, net als de tekeningen. Qua tekst is het ook sober gehouden. Het verhaal spreekt voor zich en behoeft geen verdere uitleg. De humor is een beetje in de stijl van Laurel en Hardy, maar dat blijkt nog steeds te werken. Het breekt de spanning en strijkt de plooien weer glad. 'Het spektakel' is een eenvoudig boekje met een herkenbaar thema.