Op een ochtend komt er een pakje aan voor Tsuki en daarin zit een prachtig truitje. Hoewel het nog te groot is, wil Tsuki het meteen aan om naar school te gaan. Nadat mama de mouwen en de zoom wat korter maakt, is het truitje klaar. Maar op school loopt het mis. Het truitje haakt in de rits van Tsuki’s jas en daardoor komt er een rafelig gat in de mouw. De pogingen tot herstel die Tsuki en haar vriendjes bedenken, bieden weinig resultaat. Maar gelukkig heeft mama de perfecte oplossing. "Dat grote gat is maar een heel klein probleempje om op te lossen."

Dit verhaal bevat weinig woorden en nauwelijks dialoog. De kracht zit vooral in de illustraties. Daaruit zijn de acties en emoties van de personages moeiteloos af te lezen. De zachte, bijna aardse kleuren en wisselende technieken, waarbij vooral de collages overheersen, geven het boek een oosterse, rustige sfeer. De toegewijde houding van Tsuki’s moeder sluit daar mooi bij aan. Jonge kinderen kunnen in de tekeningen de eigen leefwereld en gevoelens van leeftijdsgenoten, in dit geval met duidelijk diverse nationaliteiten, waarnemen. De volwassen voorlezer herkent wellicht het eigengereide handelen van de kleine Tsuki en het respect waarmee de moeder haar kind benadert. De oplossing, hoe eenvoudig die ook lijkt, sluit aan bij de huidige trend om te recyclen, te herstellen en wat mooi is een nieuw leven te geven.

Met dit prentenboek won Susie Oh in 2020 de zilveren medaille van de Key Colors Competition USA en dat lijkt me heel terecht.