Als Tracy tien jaar wordt, krijgt ze verjaardagstaart. Dat vindt ze heerlijk. Het is alleen jammer dat ze die verjaardagstaart met Peter moet delen. Peter is namelijk dezelfde dag jarig en hij woont in hetzelfde tehuis als zij. Tracy droomt al jaren van het moment waarop haar beeldschone moeder haar zal komen halen. Maar Tracy’s dromen wijken een beetje af van de werkelijkheid. Dat kan de lezer mee beleven in het dagboek dat ze schrijft. In opdracht van de maatschappelijk werkster in het tehuis schrijft ze haar eigen verhaal. Aanvankelijk heeft ze daar weinig zin, in maar eens begonnen, pent ze zich als het ware helemaal leeg. Tussen de stoere, balorige regels door leert de lezer Tracy kennen als een gevoelig gekneusd meisje. De vlotte taal waarmee de schrijfster het revolterende gedrag van Tracy weergeeft in combinatie met de humor die ze erdoorheen weeft, zal vele lezers aanspreken. Het herkennen van de onderliggende ware gevoelens van Tracy vraagt iets meer doorzicht. Maar wie dit bereikt, krijgt een mooi beeld van de manier waarop kinderen in tehuizen met hun wensen en frustraties omgaan.