Het begin van dit boek klinkt veelbelovend: "Op een grijze dag midden in de lente ... werd er een jongetje geboren. Plots begon de zon uitbundig te schijnen." Als het jongetje echter weent, begint het te regenen. Het duurt niet lang of iedereen begrijpt dat het weer reageert op de gemoedstoestand van het jongetje. Maar elk weertype is niet voor iedereen goed. De ene wil regen, de andere zon. Het Weerjongetje, zo noemen ze hem, wordt heen en weer geslingerd tussen al die wisselnde wensen en het weer slingert mee. Daar wordt het Weerjongetje heel moe en heel triest van en hij loopt weg van de mensen. De temperatuur daalt en de wereld bevriest. Maar ergens anders op de wereld is nog een jongetje en dat is heel blij met al dat ijs. Hij is dol op schaatsen en schaatsend verkent hij de wereld. Zo ontdekt het Schaatsjongetje het huisje waaarin het Weerjongetje woont. Die is verschrikkelijk blij om weer iemand te zien. Hij bakt een hele stapel pannenkoeken. Maar hoe gelukkiger het Weerjongetje wordt, hoe meer de zon gaat schijnen. Omdat hij zijn vriendje niet wil verliezen sluit hij de gordijnen en zet de koelkast open. Het Weerjongetje staat voor een dilemma: enerzijds wil hij heel graag de warmte van de zon terug maar als hij zijn vriendje dan verliest ... Dan trekt hij het gordijn open en laat de zon volop schijnen: "Dit ben ik!" zegt hij. Dit sprookje zet je even op het verkeerde been: gaat het over klimaatsverandering, is het een ideaal geboortegeschenk ...? Als je verder leest, merk je dat het eigenlijk gaat over durven jezelf te zijn en op te komen voor jezelf. Het is een illustratie van: "Je kan niet voor iedereen goed doen." De potloodillustraties en de kleuren geven de verschillende weertypes en gevoelens goed weer. Dit is een boek dat doet denken.