Dit boek gaat over een heel speciale familie. Grootmoeder, vader en moeder en zeven kinderen, waarvan zes meisjes. Ze wonen heel afgelegen en leven op zichzelf. Ze hebben heel veel fantasie en brengen veel tijd met elkaar door. Ze hebben eigen rituelen en een heel nauwe band met elkaar. Omdat ze zover van het dorp wonen, krijgen ze thuis onderwijs van hun mama. Moeder doet dit op een zeer voorbeeldige wijze, want later op school scoren ze prima! Griffin wordt namelijk op een bepaald moment, net zoals zijn zussen, naar school gestuurd. Daar wordt hij veel geplaagd. Hij leert er gelukkig Layla kennen, die net als hijzelf (en al zijn familieleden) heel goed “in anderen hun hart kan kijken.” Er groeit een hechte vriendschapsband. Geleidelijk aan vertellen ze elkaar hun intiemste gedachten. Griffin heeft vele vragen en schuldgevoelens over het plotse overlijden van zijn babyzusje en de daaropvolgende opname van zijn mama in een ziekenhuis. In de familie krijgt elke baby een naam met een weloverwogen en diepe betekenis. Daarom krijgt de baby pas een echte naam bij het ‘naamgevingsfeest’, één jaar na de geboorte. De gestorven baby had nog geen naam gekregen en nu is mama ook al zolang opgenomen. Iedereen kampt met vreselijke schuldgevoelens. Gelukkig helpt Layla hen met de uiting en verwerking van deze gevoelens. Zo helpt ze Griffin een uitnodiging te sturen naar zijn moeder voor het ‘naamgevingsfeest’ van zijn één jaar geleden overleden babyzusje. Hij heeft een mooie naam voor haar gevonden namelijk Tishkin. Mama komt terug naar huis: iedereen neemt op een serene wijze afscheid van het babyzusje. Nu ze haar naam gekregen heeft, heeft ze ook haar plaats in de familiegeschiedenis. Dit is een prachtig boek dat de gevoelens van de personages bij zo’n immens verdriet nauwkeurig beschrijft. De intieme band die de familieleden hebben, is werkelijk ontroerend. De ideeën, die achter de naamgeving bij elk kind schuilen, zijn prachtig, de fantasie die ontwaakt bij het opzetten van een madeliefjeskroon, gewoonweg meeslepend. Op een zeer integere wijze wordt het thema wiegendood en depressie met de daarbijhorende schuldgevoelens en het immense verdriet voor kinderen op een bevattelijke manier aangebracht. Alles wordt zeer realistisch beschreven: het wordt zeker niet gebanaliseerd, maar ook niet als onoverkomelijk voorgesteld. De heel eigen familietradities en de fantasierijke, warme manier om met elkaar om te gaan maken het verschil, zowel voor de personages als voor de lezer.