Als Julia Donaldson en Axel Scheffler geen belletje doen rinkelen, dan doet de Gruffalo dat ongetwijfeld wel. Het allereerste boek van dit duo was 30 jaar geleden Hutje Mutje. Hoog tijd om dat klassieke prentenboek in een jubileumjasje te stoppen en er Hutjemutje van te maken. Eeen woord waar ik nooit eerder van hoorde, maar waarvan je na het lezen van dit prentenboek perfect de uitleg kan geven.

In dit stapelverhaal op rijm doet een oud dametje haar beklag. Haar huisje is veel te klein. Een oude, wijze man geeft haar de raad om wat dieren binnen te halen. Stapelgewijs wordt het ene na het andere boerderijdier binnengehaald en ze zorgen elk op hun manier voor problemen. Helaas blijft het huis “hutjemutje” vol. Dankzij de wijze raad van de oude man worden de dieren dan maar weer naar buiten geleid en wat blijkt … het oude dametje heeft plots weer heel wat ruimte. Zo absurd als het groot is, maar iedereen in het boek is plots wel weer tevreden. De (voor)lezers keken er vooral lachend naar.

Donaldson schrijft haar prentenboeken in rijmvorm. Laat Bette Westera dat nu ook heel graag doen, en dan blijft een leuke Nederlandse vertaling niet uit. Het stapelen en het herhalen zorgen ervoor dat de kleuters het verhaal snel mee kunnen opzeggen, wat het voorlezen een leuke extra geeft.

De illustraties zijn eenvoudig en eerder klassiek, maar ze passen perfect bij de tekst. De emoties zijn van de gezichten en dierenkoppen af te lezen. Tekst en illustraties zijn perfect gedoseerd zodat de bladspiegel heel luchtig blijft. Als extraatje kan je achteraan nog wat info over de makers en 'the making of' van Hutjemutje lezen.

Prentenboeken als deze bewijzen dat less echt wel more kan zijn. Zelfs na 30 jaar nog leuk voor jong en wat ouder.